زمینه و هدف: خستگی یکی از علایم شایع و زودرس در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه می باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر به کارگیری تمرینات تنفسی بر میزان خستگی مبتلایان به بیماری مزمن انسدادی ریه انجام شده است.روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی است. تعداد نمونه های مورد مطالعه بر اساس ضریب آلفا کرونباخ شامل 60 بیمار بستری در بخش های داخلی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد که به روش مبتنی بر هدف انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه تجربه و کنترل تقسیم گردیدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه (مشخصات فردی و اطلاعات مربوط به بیماری)، مقیاس شدت خستگی (FSS=Fatigue Severity Scale) و برگ مشاهده به کارگیری تمرینات تنفسی با امتیار 40-0 (در مدت 10 روز، روزانه 4 بار) می باشد. اطلاعات جمع آوری شده، توسط نرم افزار SPSS و روش های آماری توصیفی و استنباطی (تی زوجی- مجذور کای و آزمون همبستگی پیرسون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین شدت خستگی در گروه تجربه بعد از مطالعه 916/40 با انحراف معیار 4/14 و در گروه کنترل 20/52 با انحراف معیار 539/8 می باشد و آزمون آماری تی (001/0=p) نشان داد که بین گروه تجربه و کنترل بعد از مطالعه از نظر شدت خستگی اختلاف معنادار آماری وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد میانگین شدت خستگی قبل (766/55) و بعد (166/40) از به کارگیری تمرینات تنفسی در گروه تجربه (001/>p) تفاوت دارد. در حالی که میانگین شدت خستگی قبل (166/54) و بعد (200/52) از مطالعه در گروه کنترل (002/0=p) تفاوت بسیار جزیی را نشان داده است. علاوه بر این آزمون آماری پیرسون نشان داد که بین میزان به کارگیری تمرینات تنفسی و شدت خستگی همبستگی معنادار و معکوس وجود دارد (593/0-=r و 001/0=p).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد به کارگیری تمرینات تنفسی بر کاهش میزان خستگی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه موثر است.

مقدمه و هدف: افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه دارای مشکلات تنفسی و مشکلات خلقی هستند که با تعیین میزان ارتباط بین دو بعد جسمی و روانی در این بیماران می توان در تهیه و ارائه مراقبتها توسط کادر درمانی و بخصوص پرستاران قدم موثری برداشت.روش ها: این مطالعه توصیفی - تحلیلی به منظور بررسی ارتباط بین وضعیت تنفسی و خلقی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه و در سال 1379 بر روی 37 نفر از بیماران مبتلا به یکی یا هر دو بیماری برونشیت مزمن و آمفیزم ساکن بیرجند که حداقل 2 سال سابقه ابتلا به این بیماریها را داشته اند به انجام رسیده است. برای بررسی وضعیت خلقی بیمار از پرسشنامه 30 سوالی استاندارد بررسی خلق (GDS) و برای بررسی وضعیت تنفسی بیماران چک لیست مشتمل بر 10 بند استفاده شده است. در پرسشنامه بررسی خلق نمرات از 30 محاسبه شد و هر چه نمرات به صفر نزدیک تر بود. نشان دهنده خلق بالاتر و بهتر فرد است. اطلاعات بدست آمده توسط آزمونهای آماری مک نمار و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.نتایج: میانگین کل نمره در این مطالعه 16.27 بدست آمد. با تنگی نفس روزانه، در سطوح مختلف فعالیت، خلق بیماران به حالت افسرده نزدیکتر می شود (P<0.001). این نتیجه گیری در مورد شدت تنگی نفس در خواب نیز صدق میکند. (P<0.001) همچنین شکمی یا سینه ای بودن و منظم و یا نامنظم بودن تنفس نیز با تغییرات خلقی بیماران ارتباط معنی داری دارد (P<0.05).نتیجه گیری: وضعیت تنفسی بیماران مبتلا به COPD با خلق افسرده ارتباط دارد بنابراین بیماران مبتلا به COPD در هر شرایطی احتیاج به حمایت روانی دارند.

اهداف: بیماری انسدادی مزمن ریه یکی از مهم ترین بیماری های پیش رونده ریوی است. آشکار است که اختلال عملکرد دیافراگم یک عامل مهم در بدترشدن و پیشرفت علائم در بیماران دارای انسداد مزمن ریه است. به همین دلیل تأثیر تمرین تنفسی دیافراگمی بر برخی از عوامل ریوی در این بیماران بررسی شد. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی از نوع قبل و پس از آزمون 16 بیمار مرد با میانگین و انحراف معیار سنی 574± 55 مبتلا به انسداد مزمن ریه، با شدت متوسط به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه هشت نفره (آزمایش دیافراگمی و گروه کنترل) تقسیم شدند. از وسایل آزمایشگاهی و پرسش نامه اطلاعات فردی برای کنترل معیارهای ورود استفاده شد. توسط وسایل آزمایشگاهی حداکثر فشار دمی، FEV1 و تعداد تنفس در دقیقه اندازه گیری شد. تمرین تنفسی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه روی گروه آزمایش اعمال شد. گروه کنترل هیچ تمرینی را انجام ندادند. پس از پایان تمرینات، عوامل ریوی دوباره اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده های به دست آمده از تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: یافته ها بیانگر آن است که تمرین تنفسی دیافراگمی بر عوامل ریوی تأثیر داشته و معنادار است (0/01=P). در گروه کنترل در هیچ یک از متغیرها بهبودی مشاهده نشد (0/05˃ P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد تمرین تنفسی موجب بهبود الگوی تنفسی بیماران می شود و باید در برنامه بازتوانی ریوی این بیماران گنجانده شود.

زمینه و هدف: تنفس یکی از فرآیندهای حیاتی موجود زنده می باشد، که باعث ورود اکسیژن به بدن و خروج دی اکسید کربن از آن می شود. این فرآیند در بسیاری از بیماران مبتلا به بیماریهای مزمن انسدادی ریه (COPD) دچار اختلال می شود. مهمترین روش به حداقل رساندن اختلال ایجاد شده انجام مانورهای تنفسی است که باعث نوتوانی ریوی می شوند. لذا به منظور تعیین تاثیر تمرینات تنفسی به عنوان یکی از مانورهای تنفسی بر میزان اشباع اکسیژن خون شریانی (O2Sat) و الگوی تنفسی در بیماران مبتلا به بیماری های مزمن انسدادی ریه در بخشهای داخلی بیمارستان شهید بهشتی کاشان این تحقیق انجام گرفت. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد است که در آن تاثیر تمرینات تنفسی بر میزان O2Sat و الگوی تنفسی در 60 بیمار مبتلا به COPD بررسی شد. نمونه گیری به روش در دسترس انجام شد. ابتدا اطلاعات دموگرافیک و پایه، تعداد تنفس (RR) و ریتم تنفس در برگ مصاحبه ثبت شد. توسط دستگاه پالس اکسیمتری میزان O2Sat اندازه گیری و ثبت گردید. سپس تمرینات تنفسی آموزش داده شد و از بیماران خواسته شد به مدت 10 دقیقه تنفس با لبهای غنچه شده را انجام دهند. بلافاصله پس از انجام تمرینات، 5، 10، 15، 20، 30 و 60 دقیقه بعد، مجددا میزان O2Sat و RR و ریتم تنفس اندازه گیری و ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمونهای غیر پارامتر یک جفت، ویلکاکسون و مک نمار استفاده شد. یافته ها: یافته ها بیانگر آن بود که بیشترین درصد (%43.3) افراد کشاورز بودند و 30 درصد نیز در صنایع ریسندگی و بافندگی کار می کردند. اکثر واحدهای مورد پژوهش (%56.3) سیگاری بودند. میانگین میزان O2Sat قبل از تمرینات تنفسی %87.4 بود که بلافاصله بعد از انجام تمرینات تنفس افزایش (%93) قابل توجهی را نشان داد که این میزان تا یک ساعت بعد از تمرینات نیز افزایش نشان داد. مقایسه میزان O2Sat قبل و بعد از تمرینات تنفسی به غیر از دقیقه پنجم در بقیه زمانها تفاوت معنی داری از نظر افزایش نشان داد (p<0.001). میانگین RR بلافاصله بعد از تمرین تنفسی 27.7 درصد کاهش داشت که این کاهش 5 دقیقه بعد به کمترین حد خود رسید ولی دوباره در زمانهای بعد افزایش یافته و سرانجام بتدریج به حالت متعادلی درآمد. تمرینات تنفسی روی ریتم تنفس تاثیری نداشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تمرینات تنفسی مانند تنفس لب غنچه ای باعث افزایش میزان اشباع اکسیژن خون شریانی و ایجاد الگوی تنفسی  عمیق و نهایتا بهبود عملکرد ریوی می شود. بنابراین باید تمرینات تنفسی در برنامه های فیزیوتراپی تنفسی بیماران مبتلا به COPD گنجانده شود تا کیفیت زندگی آنان بهتر شود.

مقدمه: حفره دهان به عنوان منبع احتمالی پاتوژن های تنفسی شناخته شده است و از طرفی بیماری مزمن انسدادی ریه از شایعترین بیماری های موجود در جامعه و از مهمترین عوامل مرگ و میر به شمار می آید؛ بدین جهت ضروری است که نقش عفونت های دهانی در بروز و پیشرفت عفونت های تنفسی بررسی شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی ارتباط میان بیماری پریودنتال و بیماری مزمن انسدادی ریوی بود.مواد و روش ها: این مطالعه مورد-شاهدی بود که گروه مورد از 30 بیمار که به علت بیماری مزمن انسدادی ریه در بیمارستان بستری شده بودند و گروه شاهد از 30 فرد مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی مشهد که هیچ علایمی از بیماری تنفسی را نداشتند در زمان مشابه انتخاب شدند. شاخص های سن، جنس و استعمال دخانیات در دو گروه همگن بودند. پس از ثبت اطلاعات شخصی هر گروه، عمق پروبینگ پاکت (PPD)، از دست رفتن چسبندگی (LOA) و خونریزی هنگام پروبینگ (BOP) تعیین و دو گروه با هم مقایسه شدند. داده های مطالعه با تست های آماری t-test، کای دو و Kruskal Wallis و با استفاده از SPSS تحلیل گردید.یافته ها: سن متوسط بیماران در گروه شاهد 54±5 و گروه مورد 53±7 سال بود. تعداد افراد سیگاری در گروه مورد 18 نفر (60%) و در گروه شاهد 19 نفر (63.3%) بود. میزان متوسط از دست رفتن چسبندگی (LOA) در گروه مورد 5.72±0.8 mm و در گروه شاهد 3.92±0.5 mm بود که اختلاف قابل توجهی میان گروه های مورد و شاهد وجود داشت (p=0.04).میزان BOP در گروه مورد 86%±12 و شاهد 71%±16 بود (p<0.001) مقدار متوسط PPD در گروه مورد 4±0.5MM و شاهد 2.75±0.3 mm بود که اختلاف قابل توجهی میان دو گروه وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری: بررسی داده ها نشان داد که ارتباط قابل توجهی میان بیماری پریودنتال و بیماری مزمن انسدادی ریه (COPC) وجود دارد.

تغییرات ریوی و مشکلات تنفسی ناشی از آن در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه باعث ایجاد محدودیتها و ناراحتیهای جسمی و خلقی فراوانی برای این بیماران شده است در پژوهش حاضر یک برنامه خود مراقبتی برای این بیماران طراحی و اجرا شده است و میزان تاثیر آن بر وضعیت تنفسی و خلقی بیمارن مورد مطالعه مورد بررسی قرار گرفته است.در این مطالعه نیمه تجربی که در سال 1379 در شهرستان بیرجند با هدف بررسی تاثیر برنامه خودمراقبتی بر وضعیت تنفسی و خلقی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه انجام شد، تعداد 37 نفر از بیماران ساکن شهر بیرجند و مبتلا به یک یا هر دو بیماری برونشیت مزمن و آمفیزم با حداقل 2 سال سابقه ابتلا به این بیماریها شرکت داشتند. قبل از اجرای برنامه خودمراقبتی به وسیله پژوهشگر پرسشنامه ها و چک لیستهای مربوط به بررسی اطلاعات دموگرافیکی، وضعیت تنفسی، وضعیت خلقی و نیازهای آموزشی برای هر کدام از نمونه ها تکمیل شد، سپس جلسات آموزشی مراقبت از خود با "روش چهره" به چهره به اجرا درآمد. پس از آن به مدت یک ماه رفتارها و عملکردهای فرا گرفته شده به وسیله بیماران عملی شده و پژوهشگر نیز با چک لیست خود گزارشی بیماران آنها را کنترل کرد. پس از اتمام یک ماه، مجددا پرسشنامه ها و چک لیستهای مربوط به وضعیت تنفسی و خلقی تکمیل شد.وضعیت تنفسی بیماران - که به وسیله پژوهشگر قبل و بعد از مداخله با انجام معاینات فیزیکی و مصاحبه با بیماران مورد ارزیابی قرار گرفته است - شامل مواردی از قبیل : کیفیت تنگی نفس روزانه، تنگی نفس در هنگام خواب، وضعیت دفع خلط ، عمق تنفس، درد قفسه سینه، صداهای ریوی، ریتم تنفس و نوع سرفه و همچنین تستهای عملکرد ریوی شامل: ظرفیت حیاتی پرفشار ریه Fvc حجم بازدمی پرفشار در یک ثانیه 1Fev، درصد نسبت این دو شاخص %Fvc1 /Fev و زمان بازدم به ثانیه بود. مواردی از قبیل تعداد تنفس، وزن بدن و اندکی توده عضلانی (BMI)، تعداد ضربان قلب، فشار خون سیستول و دیاستول نیز به وسیله پژوهشگر قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد، نتایج به دست آمده به وسیله آزمونهای آماری مک نمار، ویلکاکسون و t زوجی با یکدیگر مقایسه شد، نتایج در مورد تنگی نفس هنگام روز، تنگی نفس هنگام خواب، میزان دفع خلط، عمق تنفس، الگوی تنفسی، درد قفسه سینه و صداهای ریوی بیماران معنی دار (P<0.001) بود، فقط در مورد ریتم تنفس (منظم یا نامنظم بودن تنفس (P=0.063) نتوانسته است در حد انتظار تاثیر بگذارد.برای بررسی و مقایسه وضعیت خلقی نیز میانگین نمره خلق حاصل از پرسشنامه سنجش خلق، قبل و بعد از مداخله به وسیله آزمون t مقایسه شد، سطح اختلاف بین میزان این میانگین قبل و بعد از مداخله با احتمال حدود 98% معنی دار بود (P<0.02) ؛ همچنین فراوانی سطوح مختلف افسردگی بیماران قبل و بعد از مداخله نیز تغییراتی را در جهت کاهش سطح افسردگی نشان داد.

هدف: مقایسه سبک زندگی در بیماران دچار COPD و گروه شاهد و سپس مقایسه سبک زندگی در گروه بیماران بر اساس شدت و مدت بیماری.مواد و روش ها: مطالعه توصیفی- تحلیلی بر 70 بیمار دچارCOPD به عنوان گروه مورد بر اساس تعریف انجمن ریه آمریکا (American thoracic society) و70 فرد سالم به عنوان گروه شاهد انجام شد. افراد در صورت وجود هرگونه اختلال روانپزشکی یا هر اختلال مزمن دیگر و یا همکاری نکردن از مطالعه خارج  شدند. پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک مانند سن، جنس، میزان تحصیلات، مدت بیماری و FEV1 ونیز پرسشنامه سنجش سبک زندگی میلـر- اسمیت (Miller-Smith)، برای تمام بیماران تکمیل شد. داده ها با تست های آماری t-student و ANOVA تجزیه و تحلیل آماری شد.نتایج: میانگین سنی در گروه مورد 66.3±9.2 ودر گروه شاهد 64.2±11.6 سال بود. 36 نفر (51%) در گروه مورد و 35 نفر(50%) درگروه شاهد مذکر بودند و میانگین مدت تحصیلات آن ها 8.3±4.1 و 9.2±3.4 به ترتیب درگروه مورد و شاهد بوده است. میانگین نمره سبک زندگی در گروه مورد 66.64±18.6 و درگروه شاهد 32.01±6.49 بودکه از نظر آماری معنی دار بود(P<0.013). میانگین نمره پرسشنامه میلراسمیت با افزایش شدت بیماری (بر اساسFEV1 ) و طول مدت بیماری افزایش معنی دار داشت (P<0.003).نتیجه گیری: سبک زندگی از عوامل مهم و قابل توجه در بیماران دچار COPD است که با مدیریت صحیح و بهبود آن و بازتوانی موثر ریوی می توان در درمان گام موثرتری برداشت و مناسب است که در کشور ما نیز توجه به سبک زندگی به عنوان جزیی از برنامه درمانی این بیماران قرار گیرد.

زمینه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریوی یکی از مهم ترین علل مرگ و میر دنیاست و سندرم متابولیک مجموعه ای از فاکتورهایی است که همگی اثر افزاینده در موربیدیتی و مورتالیتی و حملات این بیماری دارند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط COPD با سندرم متابولیک بود.روش بررسی: در این مطالعه مورد - شاهدی معیارهای سندرم متابولیک بر اساس کرایتریای NCEP- ATPIII در 76 نفر بیمار مبتلا به بیماری COPD و 76 نفر از افراد غیر مبتلا به این بیماری در محدوده 40 تا 80 سال از نظر سنی و جنسی تفاوت معنی داری نداشتند، بررسی شد. از آزمون T-Test و Fisher Exact Test برای مقایسه میانگین ها و آزمون کای دو برای مقایسه نسبت ها و همچنین جهت ارتباط بین متغیرها از Logistic Regression استفاده گردید.یافته ها: میانگین سنی افراد 63.3±11.1 در گروه مورد و 60.6±9.5 در گروه شاهد بود. شیوع سندرم متابولیک در گروه مورد 31.5 درصد و در گروه شاهد 26.3 درصد بود که باحذف اثر جنسیت رابطه معناداری میان بیماری COPD و سندرم متابولیک مشاهده شد (P=0.017، OR=5.7). شیوع این سندرم در بیماران COPD بر اساس شدت به ترتیب 37.5 درصدI:، 20 درصدII:، 45 درصدIII:، 30 درصد:IV، بود (P=0.27). چاقی شکمی، پرفشاری خون و اختلال HDL به ترتیب شایع ترین موارد از معیارهای سندرم متابولیک در افراد مبتلا به این سندرم بود. همچنین این مطالعه نشان داد که خطر ابتلا به سندرم متابولیک در زنان بیشتر از مردان است (P=0.01).نتیجه گیری: خطر سندرم متابولیک در افراد مبتلا به COPD بالاتر از افراد غیرمبتلاست و تمهیداتی را در تشخیص به موقع عوامل خطرساز، پیشگیری و درمان آن ها به ویژه در زنان مبتلا به COPD می طلبد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و روند رو به افزایش بیماران COPD و تحقیقاتی که رابطه بیماری پریودنتال را با بعضی بیماریها گزارش کرده اند و به منظور تعیین رابطه میان بیماریهای پریودنتال با COPD، این تحقیق بر روی مراجعین به بیمارستان لبافی نژاد در سال 81-1380 انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مورد- شاهدی انجام شد. گروه مورد مبتلا به CoPD با تشخیص قطعی آن و گروه شاهد همراهان گروه مورد که اولا مبتلا به COPD نبوده و ثانیا مشابه گروه مورد بودند، انتخاب و وضعیت پریودنتال آنها بر اساس شاخصهای عمق پاکت، خونریزی از لثه، میزان از دست رفتن اتصالات پریودنتال بررسی و در مواجهه بودن یا نبودن با هر یک از شاخهای پریودنتال در دو گروه تعیین و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تحقیق روی 130 نفر در دو گروه 65 نفره انجام شد. گروهها به لحاظ سن، جنس، وضعیت اقتصادی و سواد مشابه بودند. در گروه شاهد 9.2 درصد و در گروه مورد 29.2 درصد دارای PD بیشتر از 3 میلی متر بودند (P<0.005). بیماران 3.4 COPD  برابر بیشتر از گروه شاهد در مواجهه با PD بیشتر از 3 میلی متر بودند. در گروه شاهد 11.7±49.5 دندانها در پروبینگ خونریزی داشتند و در گروه مورد  (P<0.0001) 63.5±15.2و بیماران 1.8 COPD برابر بیشتر از گروه شاهد در مواجهه با GB  بودند. در گروه شاهد 61.5 درصد در مواجهه با PAL بیشتر از 2 میلی متر و در گروه شاهد این رقم 80% بود (P<0.02) و بیماران 2.5 COPD برابر بیشتر از گروه شاهد در مواجهه با PAL 2 و بیشتر بودند. میزان PI متوسط و زیاد در گروه شاهد 24.6 درصد و در گروه مورد 44.6 درصد بود (P<0.02) و مبتلایان به 2.47COPD برابر افراد شاهد در مواجهه با PI متوسط و زیاد بودند.نتیجه گیری: بیماریهای پریودنتال با بروز COPD رابطه دارند. انجام یک تحقیق تجربی موضوع تاثیر درمان پریو در پیشگیری از COPD را توصیه می نماید.